اگر در کار خویش مانده‌ای، اگر در بحران گرفتار آمده‌ای، اگر هیچ راهی برایت گشوده نیست با اسم جلالۀ “فتاح” پیمان ببند؛ گشاینده اوست. و معنای پیمان بستن آن است که تو نیز به حد استطاعتت گره گشای کار دیگران شوی. زیرا قاعده ی عملی اینست؛ “برای آنکه از اسمی از اسماء بهره مند شوی باید تا آنجا که می توانی خود را شبیه آن اسم کنی”. این راز کار است که امروز بر تو برملا کردم. و “فتاح” که به صیغه مبالغه آمده شرطِ لازم گشایندگی کار است. زیرا “مفتاح” در دستان این اسم جلاله است. “فتح” را او سبب است. “افتتاح” خیر با اوست.

این اسم جلاله باعث فتح و گشایندگی است. راه را باز می‌کند. فضا را می‌گشاید. و “خیر” پس از این گشایندگی است که نزولِ إجلال می‌کند و تو را فرا می گیرد. بدان دعای تو قبل از آنکه در زمین نمود اجابت بیابد، باید به آسمان رسیده باشد. پیش از اجابتش در عالَم ظاهر؛ باید عالَم باطن از آن پُر شده باشد. دعای تو اجابت نمی‌شود مگر آنکه آسمان را در نَوَردیده باشد. و هیچ دعایی به آسمان نمی‌رسد مگر آنکه از منفذش گذر کرده باشد. و اسم جلاله ی “فتاح” گشایندۀ این منفذ است. این اسم “سلطان”ی است که بی اذن او نمی‌توان از “أقطارِ سماوات” گذشت همچنان که قرآن به صراحت گفته است “لا تَنفُذُونَ اِلّا بِسُلطانٍ”.زیرا مَنفذِ آسمان را او می‌گشاید.

اوست که مجرای گشایش است. “روح القدس” از این مجرا نازل می‌شود. تو بدون اسم جلاله “فتاح” راه بجایی نخواهی برد. بدون تایید او، دعایت پوچ و بی نتیجه است. پس شیوۀ دعا کردن را بیاموز؛ نه به شیوۀ رمالان و دعانویسان، که به زبان “حال”، به شیوۀ “زنده”. “وَ إن تَستَفتَحُوا فَقَد جاءَکُمُ الفَتحُ”. (چون فتح و گشایش بخواهید، “فتح” نزدتان آمده است) …