پایگاه دانش

روزی، یک استاد ذن به‌نام «گاسان»(Ga san) از رهروی جوانی خواست، یک سطل آب سرد بیاورد، و در تشت حمام بریزد، که آب داخل آن،

روزی دو نفر راهب، به ‌نام‌های «تَن ‌زَن»(Tan zan) و «اِدیکو»(Edi ko)، در جاده‌ای پُر از گِل و لای، سفر می‌کردند. باران به‌شدت می‌بارید. در

قرن‌ها پیش، در کشور ژاپن، فانوس‌هایی از خیزران و کاغذ می‌ساختند و داخل آن شمع می‌گذاردند. شبی، یک مرد کور، دوستی را ملاقات کرد. دوست،

در روزهای اول دوران «میجی»(Mei ji)، کشتی‌گیر معروفی به‌نام «ئو نَمی»(o nami)، به معنی امواج بزرگ می‌زیست.«ئو نمی» خیلی قوی و به فنّ کشتی‌گیری کاملاً

وقتی استاد ذن، «بان کی»(Ban kei) بدرود حیات گفت. مرد کوری که در نزدیکی دیر (محل عبادت راهبان) استاد می‌زیست، به دوستی اظهار داشت؛ من

زمانی استاد ذن، «بان‌کی»(Ban kei) در دیر (محل عبادت راهبان) «ری‌یو مُن»(Ryu mon) موعظه می‌کرد. کمی آنطرف‌تر، یک مجتهد «شین‌شو»(Shin Shu) که به نجات از