از منظر حروف باید گفت؛ که تمام سوره های قرآن با حرف “ب” آغاز شده است. حتی آن سوره ای که بسم الله الرحمن الرحیم ندارد، با “ب” آغاز شده است. این “ب” است که آغازگر است.

حتی وقتی گفته می شود الحمدلله رب العالمین، این “ب” است که سخنگو است. “ب” دارد “الف” را ستایش می کند. “ب” دارد حکایت را تعریف می کند. متکلم “ب” است. “ب” سرآغاز دوگانگی است. و این از شکلش نیز هویداست. یک خط و یک نقطه زیر آن. این دو، مبدأ دوئیّت و سرآغاز خلقت و سرچشمهٔ تکثر است. زیرا هستی در قاموس باطنیّت با “کلمه” آغاز شده است. با مبدئیّت “ب”. با “ ۲ “. تو وقتی تمامیّت هستی را فهم کنی، تازه به “ب” رسیده ای. تازه “ب” را فهم کرده ای. و این تازه اول کار است. زیرا راه “الف” ناشناختنیِ نادیدنیِ لا یُوصَف پیش‌رو است. راهی که جز با محو همه‌چیز، حتی خودت، طی شدنی نمی نماید.