اگر بخواهی از حیطهٔ اسماء مادون ذات گذشته، و مستقیماً ارتباطت را متوجه ذات والای الوهیت کنی، در دعایت کلمهٔ خیر را به اسماء حسنیٰ اضافه کن. مثلاً بجای حافظ بگو “خیرالحافظین”، بجای فتّاح “خیرالفاتحین” و بجای مُعطِی “خیرالمُعطِین” و بجای راحم “خیرالراحمین” و بجای رازق “خیرالرازقین” … و یا اینکه صیغهٔ مبالغهٔ بر وزن اَفعَل را بکار بر، مانند؛ اَحسَنُ‌الخالِقِین، اَرحَم‌الراحمین، اَحکَم‌الحاکمین… آنگاه که از این شیوه بهره می‌گیری به واقع تو والاترین و بالاترین معنا و مفهوم آن اسم را نشانه رفته‌ و به ذات یگانه‌ای که همهٔ اسماء از آنِ اوست متصل گشته‌ای. این شیوه را ذکر “بهترین” و “والاترین” گویند.

مسعود ریاعی