روزی دو نفر راهب، به ‌نام‌های «تَن ‌زَن»(Tan zan) و «اِدیکو»(Edi ko)، در جاده‌ای پُر از گِل و لای، سفر می‌کردند. باران به‌شدت می‌بارید. در خم و پیچ جاده، به دختری زیبا رسیدند، که لباس ابریشمی ژاپنی (کیمونو) بر تن داشت، و نمی‌توانست از عرض جادۀ گل‌آلود عبور کند.
«تن زن» دخترک را بغل کرد، و آن‌طرف جاده، روی زمین هموار گذاشت. دخترک از او تشکر کرد، و به راهش ادامه داد.
«ادیکو» از اینکارِ دوستش ناراحت شده، و در راه با او حرف نزد. بعد از طی‌کردن مسافتی طولانی، به دیری (محل عبادت راهبان) رسیدند که استراحت کنند. «ادیکو» بُغضش ترکید و به «تن زن» گفت: ما راهبان، به جنس مؤنث (خانم‌ها) نزدیک نمی‌شویم، بخصوص به دختران جوان و زیبا. زیرا، برای نَفْسِ ما خطرناک است. چرا! امروز تو چنین کاری کردی؟
«تن زن» جواب داد: من آن دختر را همانجا رها کردم. ولی تو، هنوز او را با خود حمل می‌کنی!

مهم: تعصب بدترین دشمن برای سیر و سلوک در راه خودشناسی و خداشناسی، می‌باشد. در واقع، انسان از طریق تعصبات بی‌مورد بیشترین ضربه را می‌خورد. این موضوع خیلی مهم را، تمامی بزرگان به ما گوشزد کرده و می‌کنند. انسان متعصب، باعث باعث عذاب‌دادن خود و دیگران می‌شود. اگر به خطرات تعصب توجه شد، آن‌وقت مشخص می‌شود که، بیماریهایی مثل: سرطان و ایدز، برای جامعۀ بشری، بی‌خطرتر از تعصب می‌باشد. زیرا، بیماری تنها شخص را تهدید می‌کند، و احتمال مداوای آنها می‌باشد. اما تعصب، نه‌تنها شخص را، بلکه جامعه را به نابودی و فلاکت می‌کشاند، و احتمال مداوای آن هم خیلی کم است. زیرا تعصب ریشه در جهل و نادانی و غرور و حسادت دارد، و مداوا کردن افراد متعصب، قدرتی در حد معجزه می‌خواهد؛ و اگر شخصی از تعصب نجات پیدا کند، مثل این است که در جهان آفرینش معجزه‌ای خارق‌العاده صورت گرفته است.

استاد حکیم می‌فرماید:
«کسی‌که نتواند دیگران را ببخشد، آرامش درونی نخواهد داشت، و مورد رحمت و بخششِ خداوند، قرار نخواهد گرفت. اگر کسی تمامی کارهایش خدایی باشد، خداوند هم، گره‌گشایِ درهایِ بسته‌اش خواهد بود؛ انشاء‌الله.»

استاد محمدرضا یحیایی

بخشی از کتاب داستان های ذن جامع