در قرآن ناحیه‌ای است روحی تحت عنوان “ما تَقَدَّمَ مِن ذَنبِکَ وَ ما تَأَخَّر”. آن که به این ناحیه متعالی واصِل گردد، او را هیچ گناهی نباشد و نسبت به کارهایش -چه آنها که پیش از این انجام داده و چه آنها که قرار است انجام دهد- مورد مؤاخذه قرار نگیرد. این یعنی چنین کسی همهٔ کارهایش از نگاه آسمان راست و درست و مورد تأیید است. به عبارتی هیچ کارمای بدی متوجه واصِل به چنین کیفیتی نیست. پس روح و روانش به کلی از مفهومی به نام گناه و خوف از گناه آزادست. فلذا کارهایش تماماً بر اساس ارادهٔ الهی‌اش شکل می‌گیرد، نه خوف از گناه. این مقام موهوبی از آن کسی است که مورد تأیید روح‌القدس قرار گرفته است. باید بدانی که عمل خالص صرفاً مختص چنین کسی است. زیرا اعمال آلوده به ترس و لرز و شک و تردید و شبهه‌ناکی، جزو اعمال خالص و یقینی نیست. عمل خالص نه از روی خوف است و نه برای پاداشی. عملی است بدون “من” و خالی از ترس و اندوه. موهبت رها شدن از اندیشهٔ گناه و گنهکاری، از آنِ کسی است که هیچ انگیزه نفسانی منبعث از “من” در کارش نیست. چنین کسی به تمامی و در همهٔ موقعیت‌ها تسلیم راستی و درستی است و هیچ یک از من‌های جعلی بر او فرمانروایی ندارد. آرامش واقعی را تنها نزد چنین شخصی می‌توان یافت. کسی که صاحب نفس مطمئنه گشته و خود کل کامل است. ای دوست، تا وقتی “من” هست، گناه و اضطراب هم هست. “من” که نباشد گناه و اضطراب نیز رخت بر بسته است. بدان آن‌که به این ناحیه مقدسه واصِل گردد، اِذنش چنین است؛ “اِذْهَب اِلیٰ ما شِئتَ فَاَنتَ مَنصُورٌ” (هر جا خواستی برو که تو یاری شده‌ای)!
مسعود ریاعی
گوینده: سارا
