خداوند جان‌ سالکانِ تسلیم را می‌گیرد، به آن‌ نیرو می‌دهد و آرامش‌اش می‌بخشد. سپس جان‌هایشان را به خودشان باز می‌گرداند. زیرا کَرَم خداوند چیزی را که عطا نموده پس نمی‌گیرد. این خلاف قاموس جوانمردی و فتوّت است.
این کار خدا شبیه روندِ قرض‌الحسنه است! حال سؤال اینست؛ آیا کسی هست که همه چیزش را به خدا قرض‌الحسنه دهد تا دو چندانش کند و “أجر کریم” از آنِ او باشد؟! “مَن ذَاالَّذِی یُقرِضُ اللهَ قَرضَاً حَسَناً فَیُضاعِفَهُ لَهُ و لَهُ اَجرٌ کَرِیمٌ”؟!

مسعود ریاعی