آن‌که خود را تماماً در اختیار حق بگذارد و پیوسته تسلیم محض باشد، دائم‌الصلوة است. دائم‌الصلوة بودن بدین معناست نه اینکه شخص برود و از صبح تا شب و از شب تا صبح نماز بخواند. چنین چیزی ناشدنی است. زیرا آدمی کارهای ضروری دیگری دارد که باید بدنبال آن برود. هیچ‌کدام از انبیا و اولیای الهی نیز چنین نبوده‌اند. آن‌ بزرگان کارهای ضروری بیشماری داشتند که باید بی‌عیب و نقص به انجام می‌رساندند. با این حال همگی دائم‌الصلوة بودند. یعنی در هر موقفی و هر کاری تماماً در اختیار “حق” و تسلیم محض آن بودند.

مسعود ریاعی