ما همه محتاج اولیاء خداوندیم. محتاج صاحبان روح های بزرگی هستیم که خود واصل به “حقیقت” اند و همواره در تکاپوی وصل دیگران بسر می برَند. اینان همان معلمین بزرگ الهی اند که به زمین می آیند تا ما را از تاریکیهای نفس شیطانی خلاص کنند و به خانه ی حقیقی مان که دیر زمانی است آن را از یاد برده ایم رهنمون سازند. ما بدون هدایت اولیاء راستین خداوند، راه بجایی نخواهیم برد و از شرّ ذهن تاریک اندیش رهایی نخواهیم یافت. زیرا این آنانند که پیچ و خم مسیرهای زمین و آسمان را می شناسند و روح سالک را از گذرگاههای امن، عبور داده، و از ظلماتِ حماقت و جهالت، خارج، و به نورِ حیات و آگاهی نائل می کنند. آنانند که ما را از عقاید سخیف و بی ارزش و ناکارآمد رهایی می بخشند و حریّت و آزادگی هدیه می دهند. آنانند که ما را از تضادهای درونی، آزاد، و به وحدت و یکپارچگیِ حقیقی که ریشه در صلح و سلام دارد، سوق داده و در شهر عشق و رحمت خداوندی حیات می بخشند. آنانند که به مدد روح قدسی خود، زنجیرهای عادات و شرطی شدگی ها را از روح و جانمان بر می کَنَند و ما را با فطرتِ ناب الهی مان آشنا می سازند.