تشکر از نیروهای دست‌اندکار وجودمان

پیش از هر چیز باید از نیروهای دست‌اندرکار وجودمان تشکر کرد. همانها که به بهترین وجه وجودمان را سرپا نگه داشته‌اند. ابتدا نزدیکان و سپس غرباء. ابتدا تشکر و توجه به آنچه نزدیک است و آنگاه توجه و تشکر نسبت به آنچه دور می‌نماید. برخی انگار فقط غریبه‌نوازند و همواره توجه‌شان به آنسوی کهکشان‌هاست، به جاهای دوردست. و اینچنین از نیروهای نزدیک و دست‌اندرکار وجود خودشان غفلت می‌کنند. این غفلت صحیح نیست. زیرا همین نیروهای ساختار وجودی خودمان‌اند که موجب توجه ما به جهان‌های دیگر می‌شوند. نمی‌توان به خانهٔ خود بی‌اعتنا بود. نمی توان قدردان‌ خادمانش نبود و انتظار رشد داشت. عدم توجه به نیروهای نزدیک و زندهٔ درون‌مان یک نقص بزرگ است. آنها مجاری آگاهی‌های مایند. باید از تک‌تک‌شان تشکر کرد. چه “مَن لَم یَشکُرِ المَخلُوقَ لَم یَشکُرِ الخالقَ” آن‌که از مخلوق تشکر نکند شکرگزاری خالق نیز نکرده است. گاهی با بدنت حرف بزن. از تک تک اعضایت تشکر کن که تو را سرپا نگه داشته‌اند؛ از چشمانت از گوش‌هایت از قلب و پوست و گوشت و استخوانت… از عقلت از جانت از روحت… از همهٔ نیروهای پیدا و ناپیدای دست‌اندر کار وجودت تشکر کن. قدر دان‌شان باش. که تو با هماهنگی و انسجام آنهاست که زنده‌ای. که می‌توانی سیر و سلوک داشته‌باشی، که می‌توانی توجه به دوردست‌ها نمایی. از نیروهای ساختار وجودت غفلت نکن و تا زنده‌ای شکرگزارشان باش. این تشکر و قدردانی باعث می‌شود تا دوردست‌ها را بهتر و واضح‌تر دریابی.

مسعود ریاعی