شجره‌ای است خاص که تمامی ادیان و مکاتب باطنی به آن اشاره کرده‌اند. از این شجره از این درخت باید بالا رفت و به ثمراتش دست یافت. اما این شجره کجاست؟! آیا فقط یک تمثیل است یا اینکه دارای واقعیتی زنده است؟! مشاهده به ما می‌گوید که این شجره خود تویی با تمامی کالبدهایت. کالبد جسمی تو با نطفه‌ای آغاز گشته و اکنون قد کشیده و سر بر آسمان دارد. همچنانکه کالبد آگاهیِ تو نیز همچون نقطه‌ای گسترش یافته و اکنون شاخ و برگ و خطوط فراوان داده است. تو به عنوان سالکی فرزانه آن شجره‌ای هستی که در دو قلمرو غیب و شهود پایت استوار بر زمین و سر بر آسمان داری. بی‌شک آن که خوب و به حق یعنی بر اساس راستی و درستی زندگی کند، درخت خوب خداست و باغبانش نیز هموست. این درخت الهی در هر فصلی میوهٔ خود را دارد. نه یک نوع میوه که میوه‌های متنوع بسیار. ثمراتی که تمام هستی از آن بهره‌مند می‌شود. تو همان درختِ هستی، هستی. ثمرهٔ تمامیت آنی. پس مراقب باش ریشه‌های درخت‌ات نخشکد! شته‌های خواهش و آرزو برگ‌ها و ساقه‌هایش را نپوشاند! همواره برگ‌هایت را رو سوی نور نگه دار و ریشه‌هایت را بدنبال طعام آگاهی روان کن! و سایه‌ات را بی‌توقع بر خلق خدا بگستران که درختان دیگری در راهند. بار ده. اما بارت را مفروش. با آن خود را توسعه بخش. از گنجشک مغزی بدر آی و بگذار سیمرغِ جاودانگی بر درخت تو لانه کند. که باغ خدا، خود شمایید.

مسعود ریاعی