اهل خدا کسانی اند که بی چون و چرا سرپرستی خدا را پذیرفته اند. از اراده ی خود دست شسته و اراده ی او را ‍ طالب اند. اهل خدا، اخلاقی چون خدا دارند. مهربان و بخشنده اند، کریم و بزرگوارند، ستار و قابل اعتمادند. اهل خدا، آن به آن آگاهی شان را از خود خدا دریافت می کنند و معلم شان خود اوست. اهل خدا همه چیز دارند زیرا اصل را دارند. پس نیازشان به چیز نیست. آنها عاشقان اند، “اَشَدُّ حُبَّاً لله” اند و جز او را مؤثر در وجود نمی دانند. اهل خدا، آزادند، آزاده اند، مُخلَص اند، در اسارت چیزی نیستند. اهل خدا، از نیروی خود خدا برخوردارند.

با نیروی او کار می کنند و جز نیروی او، به هیچ کس و هیچ چیز اتکا ندارند. پس همواره کارآمدند و عظیم ترین کارها از آنها بر می آید. اهل خدا، با خدایند و خدا با آنهاست. هرجا که بروند و هرجا که باشند خدا را با خود برده اند و پیوسته جنب اویند.

اهل خدا، دوستان اسراری اویند، خاصان او و حرمت گزاران کلام اویند. کسانی اند که از عمق معنای کلامش آگاهند و همواره میتوان بهترین و زنده ترین و زندگی بخش ترین و کاربردی ترین تفسیرها را نزد آنان یافت. اهل خدا، چیزی از خود ندارند، از خود نمی گویند، به خود نمی خوانند.

آنها بقول قرآن داعیاً اِلَی الله اند و جز به خدا نمی خوانند… و سلام و درود خداوند به اهلش، در هر کجای این هستی پهناور که باشند.